Ben je op zoek naar een frisse blik, iemand die kan relativeren, iemand die je een spiegel voorhoudt, die je op een aangename maar onomwonden manier durft te vertellen dat er een probleem is, iemand die niet houdt van overbodigheden of rituelen, iemand die af en toe eens lekker provocatief is, en wat (Amsterdamse) humor?
Contracteer dan eens NIET een consultant die de afgelopen 10 jaar dezelfde opdrachten heeft opgedaan, in soortgelijke organisaties, met precies dezelfde inrichting, processen en methodieken. Wellicht wijk ik voldoende af om de verandering door te voeren ...
Heb je tóch de wens om meer van hetzelfde te zoeken, stop dan met verder lezen.
In de loop der jaren heb ik ongelofelijk veel energie verloren zien gaan aan het veranderen van organisaties, afdelingen, methodes en procedures, zonder merkbare toename van kwaliteit, en zonder dat de organisatie of het proces er baat bij had. Oorzaak? Teveel focus op het mechanische deel van de verandering: te weinig commitment van degenen die het proces aansturen, te weinig betrokkenheid van degenen die uitvoering geven aan het proces, te weinig besef dat de verbetering niet behaald kan worden met alleen maar ingrepen in structuren of methodes. De "mores" van de organisatie is veel invloedrijker en bepalender dan vaak gedacht en mag niet buiten spel blijven in een verandering.
Onze huidige tijd staat in het teken van productiviteit en efficiency. Dat heeft een enorme invloed op onze manier van leven; we zijn in de ban van de snelheid, geïnfecteerd met het virus om zo snel en zo veel mogelijk te produceren en consumeren. Het gevaar hiervan is dat verbeteringen voornamelijk vanuit economisch perspectief worden beschouwd. Kwaliteit, loyaliteit en trots raken ondergeschikt, met als gevolg dat klant- en medewerkertevredenheid daalt. De eventuele efficientie op korte termijn wordt op enig moment ingehaald door het probleem van ongeinteresseerde medewerkers en ontevreden klanten.
Ik wil graag helpen om betere resultaten te bereiken door dingen anders te zien, anders te organiseren en anders uit te voeren. Door te bouwen aan nieuwe organisaties, waarbij kwaliteit en service een tastbare inhoud krijgen, waar mensen gemotiveerd aan de slag gaan en waar achterom gekeken mag worden om trots te zijn op hetgeen bereikt is.
Onze Nederlandse sociale voorkeursstijl is nog steeds het poldermodel. Dit dicteert dat we veel overleggen en dat we de medewerkers daarmee de indruk geven dat ze mee mogen praten en dat ze invloed kunnen uitoefenen, maar in de praktijk is die ruimte er nauwelijks. De focus van de directie ligt alweer bij het volgende aandachtspunt, en bijsturen is geen optie, omdat de besluiten al genomen zijn.
De middel-managementlaag komt hierdoor in de verdrukking tussen de verwachtingen van top en werkvloer. In dergelijke gevallen is een meer directieve stijl van leiding geven gewenst, waarbij de manager duidelijkheid schept, kaders aangeeft en keuzes maakt. Daar is een bepaalde mate van assertiviteit, of soms zelf machismo voor nodig. Dat zijn we verleerd en het past niet (meer) bij onze cultuur. De enkeling die het van nature heeft hanteert vaak een communicatiestijl die bij anderen agressief overkomt. Niet kunnen schakelen in managementstijlen is funest.
Als je niet duidelijk kunt maken waaróm het anders moet, lukt er niets. De meest briljante methode is nutteloos als niet gekeken is hoe deze aan kan sluiten bij de beleving en de individuele behoefte van de medewerkers. Een geweldige visie wordt inspiratieloos als de inhoud van de boodschap niet aansluit. Kernwaarden zijn loze woorden als ze niet passen bij de drijfveren van de individuele mens.
De ontwikkeling van een organisatie is afhankelijk van het inzicht, de motivatie en de bewegingsvrijheid van alle medewerkers. Uiteraard staat het iedere manager vrij om als daadkrachtig leider alles en iedereen directief aan te sturen. Dat werkt ook, maar zo’n aanpak vreet echter energie en de vraag is in hoeverre het duurzaam effectief is.
Aanpak en boek over het regisseren van betrokkenheid voor effectieve (organisatie)verandering
Veel methodes en beschrijvingen over veranderingen gaan uit van een van bovenaf reeds vastgestelde oplossing, waar de medewerkers vervolgens voor moeten worden gemotiveerd. Met "een gecommitteerde medewerker" in het vooruitzicht is het idee dat als we de medewerkers er gewoon bij betrekken, zij zich aansluiten bij dat wat de bedenker bedacht heeft. Vervolgens is het management verbaasd als er toch het "not invented here"-syndroom optreedt. Hoe kan iemand betrokken raken als hij geen deel uitmaakt van de oorspronkelijke probleemervaring?
Het blijft top-down, ondanks mooie intenties en fraaie woorden. Hooguit bereiken we zo een vorm van bereidheid om mee te doen: "Oké, als jij dat wilt" en "Ik ben blij dat je me tenminste vooraf vertelt wat er gaat gebeuren."
De zogenaamde veranderaanpak is gehuld in goede bedoelingen, maar gestoeld op de werkwijze van de klassieke organisatie. De top beslist, de staf bedenkt, het middenkader stuurt en controleert, terwijl de werkvloer "geheel empowered" de boel mag uitvoeren. Een dergelijke verandering resulteert hoogstwaarschijnlijk niet in een verbetering. Zelfs als je werkt aan een "leidende coalitie", een "besef van urgentie" en een "gezamenlijke aanpak" is er grote kans op een tegenvallend resultaat. Zolang je oplossingen top-down de organisatie in slingert en vervolgens betrokkenheid vraagt, is er weinig kans op succes.
Hout, gereedschap en bouwtekening zijn ondergeschikt en komen vanzelf wel
Er zijn twee mogelijkheden: of je koestert het bureaucratische model en stuurt de verandering van begin tot eind op directieve wijze, of je werkt aan een veranderproces waarbij medewerkers écht betrokken worden. Het boek "Verlangen naar zee" EN ONDERGETEKENDE dagen je uit om die laatste mogelijkheid verder te verkennen.
Neem gerust rechtstreeks contact met mij op voor meer informatie over de prijzen en diensten die ik aanbied. Ik sta altijd klaar om uw vragen te beantwoorden.
Copyright © Alle rechten voorbehouden